Η μετάβαση από το όλα στο τίποτα είναι μια λεπτή γραμμή.Πόσο μάλλον από το κάτι στο κενό.Αν παρατηρήσεις τους ανθρώπους μέσα στο πλήθος,όλοι γίνονται το ίδιο.Χάνονται...Θαρρείς πως η εξατομίκευση σβήνει μπροστά στην αδιαίρετη μάζα.Τότε οι άνθρωποι χάνουν ακόμα και το όνομά τους.Δεν ξέρουν ποιοί είναι.Ξεχνούν από που έρχονται και προς τα που πηγαίνουν.

'Οσο μεγαλύτερη απόσταση τοποθετείς στο υποκείμενο,αυτό χάνει την υποκειμενικότητά του και μετατρέπεται σε μια απροσδιόριστη ύπαρξη.Το ίδιο συμβαίνει όσο πλησιάζεις κοντά.

Αν όμως σταθείς στη χρυσή τομή της ζωής,-μη με ρωτήσεις που θα τη βρεις,είναι το ίδιο δύσκολη η εύρεσή της με το μάζεμα του αέρα στην τσέπη του παντελονιού-,θα σταθείς και θα δεις αυτό που περιγράφει με αντικειμενική αλήθεια ο φακός.Θα αρχίσουν οι άνθρωποι να να κερδίζουν ξανά το πρόσωπό τους ,την ανάσα τους, το όνομά τους.

Ένας μουσικός ξεπεσμένος σε μια πλατεία,ένα ξερακιανό δέμα ζητάει από το πλήθος πίσω την ταυτότητά του και με απαράμιλλη φιλοπονία έπαιζε το μαγικό του ήχο από το φλάουτο ,τον έλεγε για ώρες ολοκληρες, ώσπου θαρρείς ότι γινόταν ο μοναδικός ήχος της πλατείας.

Τι θαρρείς ότι σκεφτόταν,ενώ προσπαθούσε να συνεπάρει με τις νότες του Μπαχ τους άλλους ανθρώπους;...ίσως δεν θα το μάθω ποτέ.Το νόημα της κραυγής του παραμένει για μένα τόσο σκοτεινό, όσο η ίδια του η ύπαρξη.